Κι η ...αυτοκτονία το ίδιο!

Προσπαθώ να σκεφτώ μια πιο μαστορική αυτοκτονία από αυτή του Καρυωτάκη ! Θέλοντας να αυτοκτονήσει πήδηξε στα φουρτουνιασμένα νερά του Ιόνιου και όντας καλός κολυμβητής πάλεψε 8 ώρες με τα κύματα για να αποφασίσει ότι τελικά δεν γίνεται να πνιγεί. Βγήκε, πήρε ένα περίστροφο και πυροβόλησε το στήθος του...

Αυτή η βασανισμένη καρδιά του σταμάτησε να χτυπά...

Δεν ξέρω τι θάκανε τον Καρυωτάκη να αγαπήσει τη ζωή, η μαστορική μου ψυχή λέει ότι ένα καλό κορίτσι θα έφτανε. Να, έτσι ένα με πλούσιες καμπύλες. Από την άλλη, η ποιητική του διάνοια ίσως να είχε ραντεβού με το θάνατο ερήμην του...

Ο Καρυωτάκης είναι ένας εξαιρετικός ποιητής. Διάλεξα ένα ποίημα του να μοιραστώ μαζί σας, το "ΣΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΠΟΥ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ", είναι γραμμένο πριν από 80 χρόνια.


ΣΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΠΟΥ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Λευτεριά, Λευτεριά σχίζει, δαγκάνει
τους ουρανούς το στέμμα σου. Το φως σου,
χωρίς να καίει, τυφλώνει το λαό σου.
Πεταλούδες χρυσές οι Αμερικάνοι,
λογαριάζουν, πόσα δολάρια κάνει
σήμερα το υπερούσιο μέταλλό σου.

Λευτεριά, Λευτεριά, θα σ' αγοράσουν
έμποροι και κονσόρτια κι εβραίοι.
Είναι πολλά του αιώνος μας τα χρέη,
πολλές οι αμαρτίες, που θα διαβάσουν
οι γενεές, όταν σε παρομοιάσουν
με το πορτραίτο του Dorian Gray.

Λευτεριά, Λευτεριά, σε νοσταλγούνε,
μακρινά δάση, ρημαγμένοι κήποι,
όσοι άνθρωποι προσδέχονται τη λύπη
σαν έπαθλο του αγώνος, και μοχθούνε,
και τη ζωή τους εξακολουθούνε,
νεκροί που η καθιέρωσις του λείπει.