Περί Μαστοριάς γενικώς!

Η Επανάσταση του 21 είναι από τις πιο μεγάλες μαστοριές που έχουν γίνει σε αυτόν εδώ τον τόπο. Οπότε όπως καταλαβαίνεται θα μας δώσει πολύ υλικό για τις σημειώσεις μαστοριάς. Σκεφτόμουν με τι να ξεκινήσω και δεν βρήκα κάτι πιο κατάλληλο από την πολιορκία και την έξοδο του Μεσολογγίου. Μπορεί να φταίει ότι την ύμνησαν τόσο πολύ καλλιτέχνες σε όλο το κόσμο. Μα το σημαντικότερο είναι ότι το Μεσολόγγι το παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα όλη η προοδευτική Ευρώπη.

Σε μια εποχή που όλα τα επαναστατικά κινήματα είχαν πνιγεί στο αίμα, ένα αλωνάκι έστεκε όρθιο εκεί στην άκρη της στερεάς Ελλάδας και έβγαζε αυθάδικα τη γλώσσα του σε Τούρκους, Αιγύπτιους, Αλβανούς, Βασιλιάδες , Μέτερνιχ, αυλές ,τσάτσους και σε όλες τις σύγχρονες τεχνικές πολιορκίας εκείνου του καιρού. Και αυτό κράτησε ένα χρόνο. Οι εθελοντές λεβέντες που πολέμησαν στο Μεσολόγγι από όλο το κόσμο (πάνω από 30 εθνικότητες) και ο θάνατος του Λόρδου Βύρωνα κάνουν το Μεσολόγγι παγκόσμια προίκα της μαστοριάς και όχι μόνο ελληνική υπόθεση.
Η πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου το 1822 είχε ευνοϊκή κατάληξη και έτσι όταν την άνοιξη του 25 οι Μεσολογγίτες είδαν πάλι τα τούρκικα μπαιράκια στον κάμπο τους , είπαν με ένα χαμόγελο, αγάντα παιδιά να τον φάμε και ετούτο το πασά για να προλάβουμε το Θέρος. Και ποια ήταν αυτή η φρουρά του Μεσολογγίου; κάτι μαυριδεροί φαμελιάριδες αγρότες, όλη μέρα στον κάμπο μέσα στις λάσπες του Αχελώου για ένα ξεροκόμματο και ότι δεν τους έπαιρνε ο Τούρκος ή οι ντόπιοι συνεργάτες τους , τους το'παιρναν τα κουνούπια και οι θέρμες. Όμως είχαν για αρχηγό τους τον Θανασάκη τον Ρεζηκότσικα, ένα παλικάρι σαν Κυπαρίσσι , που ήξερε αυτός να τους κάνει να πολεμάνε. Απέναντι από το Μεσολόγγι στάθηκε ο Κιουταχής, παλικάρι κι αυτός ψημένος μέσα στους καπνούς, στις μάχες που τόσα χρόνια πολέμαγε για τον Μωάμεθ του. Τον έστειλε ο Σουλτάνος , να υποτάξει αυτούς τους τρελοέλληνες (που καλύτερα να τους αφήνανε μονάχους τους να φαγωθούν μεταξύ τους στα σίγουρα) να μη ρεζιλεύουν άλλο τη Τουρκιά.
Από το Απρίλη μέχρι τον Δεκέμβρη του 1825 τα στρατεύματα του Κιουταχή αν κι είχαν φτάσει μιαν ανάσα από τις οχυρωμένες θέσεις των Ελλήνων λιώνανε. Και όχι μόνο λιώνανε, μα οι αντεπιθέσεις των γκιαούρηδων φτάσανε μέχρι το ορδί του Κιουταχή. Είδαν και έπαθαν οι 2000 της προσωπικής του φρουράς να τον προστατέψουν και να σώσουν τη φήμη τους. Ο Κιουταχής άνθρωπος της τιμής και ακέραιος πολεμιστής ,έφτιαξε το μνήμα του στο κέντρο του στρατοπέδου του ή που θα πάταγε το Μεσολόγγι ή θα τον θάβανε εκεί! Η φρουρά του Μεσολογγίου έχει ενισχυθεί εν τω μεταξύ από Σουλιώτες, Βαλτινούς, Μωραίτες και πολλούς Ευρωπαίους εθελοντές. Το σπάσιμο του αποκλεισμού είναι παιχνιδάκι και σε μια στιγμή με τον Καραΐσκάκη στις πλάτες του Κιουταχή, κανείς αναρωτιέται ποιος είναι στα αλήθεια ο πολιορκητής.

Μα οι λύπες δεν είχαν τελειωμό για τον Κιουταχή. Ο Σουλτάνος του στέλνει πεσκέσι τον Ιμπραήμ πασά της Αιγύπτου για βοήθεια, μα στην ουσία τον υποβιβάζει. Ο Ιμπραήμ ηγείται ενός σώματος 10000 ανδρών, του καλύτερα εκπαιδευμένου στρατού της ανατολής, από πρώην αξιωματικούς του Ναπολέοντα. Συμπληρωματικά έχει μαζί του ένα ισχυρότατο πυροβολικό και ένα μηχανικό ειδικευμένο στις υπονομεύσεις. Οι Έλληνες επισκευάζουν την υποτυπώδη οχύρωση και δίνουν πομπώδη ονόματα στα οχυρωματικά έργα. Ταυτόχρονα πολεμάνε, χτίζουνε, φτιάχνουν τη σκορδαλιά τους, βρίζουνε, γλεντάνε. Ο Ιμπραήμ επιθεωρεί τις θέσεις των Ελλήνων και λέει ειρωνικά στον Κιουταχή, καλά τόσους μήνες πολιορκίας γι'αυτή τη μάντρα; Σε μερικές μέρες θα τη χαλάσω. Η πολιορκία στενεύει. Οι μερικές μέρες γίνονται βδομάδες και οι βδομάδες μήνες. Ο βομβαρδισμός από το πυροβολικό είναι συνεχής. Οι επιθέσεις από τους τακτικούς του Ιμπραήμ καθημερινές. Αποκλείεται η λιμνοθάλασσα. Οι πολιορκημένοι δεν έχουν ούτε φαγητό ούτε πολεμοφόδια. Το νερό λιγοστό και γλυφό. Οι Τουρκοαιγύπτιοι πατάνε τις ντάπιες αρκετές φορές και στήνουν τα μπαιράκια τους, μα πάλι να λες και ανασταίνονται οι Έλληνες, τους απωθούν. Η πείνα, οι αρρώστιες , η αδυναμία, θερίζουν. Με τι κουράγιο πολεμάνε τόσους μήνες αυτοί οι άνθρωποι; Αρχίζουν να τρώνε ότι βρίσκουν, μέχρι ποντίκια. Βράζουν φύκια και πίνουν το ζουμί τους. Ο θάνατος απλώνεται βαριά σκιά πάνω από την πόλη. Κάποιοι τρώνε έναν πεθαμένο. Η λύση είναι μια και είναι στα στόματα όλων. Έξοδος. Η πείνα, η εξάντληση τους θολώνει το μυαλό αλλά η άμυνα είναι πεισματική μέχρι τέλος. Αποφασίζουν να σφάξουν τα γυναικόπαιδα και τους τραυματίες για να μπορέσουν οι υγιείς (μαύρη υγεία) να κάνουν χωρίς καθυστερήσεις την έξοδο και να γλυτώσουν. Ο μητροπολίτης Ρώγων Ιωσήφ βάζει το σώμα του μπροστά και με κατάρες τους συνεφέρνει. Τελικά οι τραυματίες μεταφέρονται στα πιο γερά σπίτια για την ύστατη άμυνα. Ο γερο Καψάλης γυρνάει όλο το βράδυ την πόλη με ένα φανάρι και καλεί όσους θέλουν έναν τιμημένο θάνατο, να τον ακολουθήσουν στην πυριτιδαποθήκη. Οι γυναίκες ανοίγουν τις κασέλες και δίνουν καινούργια καθαρά ρούχα στους πολεμιστές, οι ίδιες ντύνονται αντρικά. Ποτίζουν τα παιδιά με αφιόνι για να μη κλάψουν και προδώσουν την έξοδο. Και η έξοδος ξεκινάει το ξημέρωμα της Κυριακής των Βαΐων, το Πάσχα του 1926. Το αρχικό μπέρδεμα και τον αρχικό δισταγμό, το ακολουθεί η απόφαση για ζωή. 3000 χιλιάδες αποφασισμένοι έμπειροι πολεμιστές δεν είναι αστεία. Ποιος μπορεί εύκολα να τους αντιμετωπίσει; και ας είναι ζαλισμένοι, πεινασμένοι , κουρασμένοι. Δυο φάλαγγες των Ελλήνων που χτυπιούνται από παντού σκίζουν το εχθρικό στρατόπεδο με ορμή. Όπως ο βράχος σκίζει τα μανιασμένα κύματα. Η τρίτη φάλαγγα με τα γυναικόπαιδα οπισθοχωρεί πίσω στο Μεσολόγγι. Όσοι μπόρεσαν να φτάσουν στα βουνά απέναντι, άκουσαν τους τελευταίους ήχους της μάχης και είδαν τη λάμψη από τη δάδα του Γεροκαψάλη που φώτισε τον ελεύθερο κόσμο. Από τους 3000 πολεμιστές του Μεσολογγίου μόνο 1300 σώθηκαν. Από τα γυναικόπαιδα μόνο 7 Σουλιώτισσες με 4 παιδιά. Οι Τουρκοαιγύπτιοι άφησαν στο κάμπο πάνω από 5000 κουφάρια.

Άφωνος Μαστόρια!